​حضرت آیت الله العظمی بهجت(ره)

به جوانان تأکید داشتند که:
حسینی بشوند نه هیئتی! زیرا اگر گرم هیئت بشوید حسینتان را آنگونه که خود

دوست دارید و باب میلتان است میسازید و هرکس با میل شما مخالف باشد میگویید

باحسین(ع) مخالف است؛

ولی اگر حسینی باشید هیئت و رفتارتان را برمبنای حسین میسازید!

هیئتی شدن کاری ندارد کافیست ریش بگذارید و با پیراهن مشکی از این هیئت به آن هیئت بروید!

حسینی شدن است که مشکل است.

​🌹

🔹جواب سلام را باسلام بده

🔸جواب تشکر را با تواضع

🔹جواب کینه را با گذشت

🔸جواب بی مهری را با محبت

🔹جواب دروغ را با راستی

🔸جواب دشمنی را با دوستی

🔹جواب خشم را به صبوری

🔸جواب سرد را به گرمی.

🔹جواب نامردی را با مردانگی

🔸جواب پشت کار را با تشویق

🔹جواب بی ادب را با سکوت

🔸جواب نگاه مهربان را با لبخند

🔹جواب لبخند را با خنده

🔸جواب دل مرده را با امید

🔹جواب منتظر را با نوید

🔸جواب گناه را با بخشش
👈هیچ وقت هیچ چیز و 

هیچ کس را بی جواب نگذار،
✅ مطمئن باش هر جوابی بدهی؛

یک روزی، یک جوری، یک جایی 

به تو باز گردد.

​💢 #علامه_مصباح_یزدی: براي عاشق سيدالشهداء(ع) يك آفرين از امام حسين(ع) از همه لذت‌هاي دنيا ارزش‌مندتر است.

​🏴﷽🏴
📜تکلیف گرایی؛عظمتِ شهدای کربلا||نخبگانی که حسین (ع) را تنها گذاشتند
🔅لبّ و جوهر حادثه عاشورا این است که در دنیایی که همه جای آن را ظلمت و فساد و ستم گرفته بود، حسین‏بن‏علی علیه‏السّلام برای نجات اسلام #قیام کرد و در این دنیای بزرگ، هیچ‏کس به او کمک نکرد! 
🔅حتّی دوستان آن بزرگوار، یعنی کسانی که هر یک می‏توانستند جمعیتی را به این میدان و به مبارزه با یزید بکشانند، هر کدام با #عذری، از میدان خارج شدند و گریختند! ابن‏عبّاس یک‏طور؛ عبداللَّه‏بن‏جعفر یک‏طور؛ عبداللَّه‏بن‏زبیر یک‏طور؛ بزرگان باقی‏مانده از صحابه و تابعین یک‏طور… شخصیتهای معروف و نام و نشان‏دار و کسانی که می‏توانستند تأثیری بگذارند و میدان مبارزه را گرم کنند، هر کدام یک‏طور از میدان خارج شدند.
🔅 این، در حالی بود که هنگام حرف زدن، همه از دفاع از اسلام می‏گفتند. اما وقتی نوبت عمل رسید و دیدند که دستگاه یزید، دستگاه خشنی است؛ رحم نمی‏کند و تصمیم بر شدّت عمل دارد، هرکدام از گوشه‏ای #فرار کردند و امام حسین علیه السّلام را در صحنه تنها گذاشتند. حتی برای این‏که کار خودشان را توجیه کنند، خدمت حسین‏بن‏علی علیه‏السّلام آمدند و به آن بزرگوار اصرار کردند که «آقا، شما هم قیام نکنید! به جنگ با یزید نروید!»
🔅این، یک عبرت عجیب در تاریخ است. آن‏جا که بزرگان می‏ترسند، آن‏جا که دشمن چهره بسیار خشنی را از خود نشان می‏دهد، آن‏جا که همه احساس می‏کنند اگر وارد میدان شوند میدان غریبانه‏ای آنها را در خود خواهد گرفت؛ آن‏جاست که #جوهرها و باطن افراد شناخته می‏شود.
 🔅در تمام دنیای اسلامی آن روز - که دنیای بزرگی بود و کشورهای اسلامی زیادی که امروز مستقل و جدا هستند، آن روز یک کشور بودند - با جمعیت بسیار زیاد، کسی که این تصمیم، عزم و جرأت را داشت که در مقابل دشمن بایستد، حسین‏بن‏علی علیه‏السّلام بود.
 🔅بدیهی بود که وقتی مثل امام حسینی حرکت و قیام کند، عدّه‏ای از مردم هم دور او را خواهند گرفت و گرفتند. اگر چه آنها هم، وقتی معلوم شد که کار چقدر سخت است و چقدر شدت عمل وجود دارد، یکی‏یکی از دور آن حضرت پراکنده شدند، و از هزار و اندی آدمی که با امام حسین علیه‏السّلام، از مکه به راه افتاده، یا در بین راه به حضرت پیوسته بودند، در شب عاشورا تعدا اندکی ماندند که با مجموع آنچه که روز عاشورا خودشان را به حضرت رساندند، هفتاد و دو نفر شدند!
🔅این، مظلومیت است. این #مظلومیت، به معنای کوچکی و ذلّت نیست. امام حسین علیه السّلام، عظیمترین مبارز و مجاهد تاریخ اسلام است؛ چون او در چنین میدانی ایستاد و نترسید و مجاهدت کرد. اما این انسان بزرگ، به قدر عظمتش، مظلومیت دارد. همان‏قدر که بزرگ است، همان قدر هم مظلوم است؛ و با غربت هم به شهادت رسید. 
🔅فرق است بین آن سرباز فداکار و انسان پرشوری که به میدان نبرد می‏رود؛ مردم به نام او شعار می‏دهند و از او تمجید می‏کنند؛ میدان اطراف او را انسانهای پرشوری مثل خود او گرفته‏اند؛ می‏داند که اگر مجروح یا شهید شود، مردم با او چگونه با شور برخورد خواهند کرد، و آن انسانی که در چنان غربتی، در چنان #ظلمتی، تنها، بدون یاور، بدون هیچ‏گونه امید کمکی از طرف مردم، با وسعت تبلیغات دشمن، می‏ایستد و مبارزه می‏کند و تن به قضای الهی می‏سپارد و آماده کشته شدن در راه خدا می‏شود. 
🔅عظمت شهدای کربلا به این است! یعنی برای احساس #تکلیف، که همان جهاد در راه خدا و دین بود، از عظمت دشمن نترسیدند؛ از تنهایی خود، احساس وحشت نکردند؛ کم بودن عدّه خود را مجوزّی برای گریختن از مقابل دشمن قرار ندادند. این است که یک آدم را، یک رهبر را، یک ملت را عظمت می‏بخشد: نترسیدن از عظمت پوشالی دشمن.
📝گفتاری از آیت الله خامنه ای||  1371/04/10   

.